Mijają trzy miesiące, odkąd mieszkam w Szwajcarii. To wystarczająco, żeby zdążyć zatęsknić. Wystarczająco też, żeby się zachwycić. Powodów ku temu okazuje się być wiele, dlatego być może dzisiejszy wpis doczeka się kontynuacji. Póki co, spojrzałam na swój dotychczasowy pobyt w Helwecji dość subiektywnie i skupiłam się na rzeczach, które mnie osobiście bardzo pozytywnie zaskoczyły, bądź są tak niezwykłe,

Wyjechać i wrócić. To chyba najlepszy sposób na docenienie tego, co mamy. U mnie skutkuje on za każdym razem, kiedy wracam do moich rodzinnych stron. Wprawdzie nie urodziłam się u podnóża Trzech Koron, ale z Nowego Sącza mam do nich naprawdę niedaleko. I bardzo lubię je odwiedzać i chodzić sobie tu i tam po naszych górach i dolinach,

Jest takie miejsce na Ziemi, gdzie myśli latają wysoko na niebie. To Engelberg, miasto w centrum Szwajcarii, w kantonie Obwalden. Miasto, to za dużo powiedziane. Prawie czterotysięczna wioska, to już lepiej. Z pięknymi, ludowymi domami, sklepami z odzieżą sportową i tysiącami metrów gór, panującymi dookoła. Engelberg otoczony jest pasmem Alp Urneńskich, należącym do Alp Berneńskich, które są częścią

Chciałam, żeby dziś było tajemniczo i nastrojowo. Gdyby nie J. pewnie wybrałabym inne miejsce. Może gdzieś bliżej domu, może bez konieczności jazdy pociągiem i przesiadania się tu i tam ze względu na roboty drogowe. W końcu w Zurychu i w Wallisellen też są cmentarze. Ale w ostatnim mailu J. znowu napisała: "Pamiętaj o Erice." Tak więc mimo, że