Siedzieliśmy przy stole i jedliśmy papryki z kozim serem, jedno z moich ulubionych dań, na które natknęłam się w Finlandii. To był kolejny już taki obiad, od przeszło jedenastu miesięcy mojego pobytu w fińskim domu. Jak wszystkie pozostałe, odbył się późną, wieczorną porą (typowe w fińskich rodzinach z zapracowanymi rodzicami), przy stole z białym obrusem w kolorowe owoce, z trójką dzieci, z której każde coś w danym momencie chciało albo nie chciało i głośno to oznajmiało.

Kiedy ostatnio odwiedzałam Paryż, w pewnym momencie spadło na mnie GPK, czyli Gorączka Potencjalnego Kolekcjonera. Dosłownie, spadło na mnie jak z nieba. Spacerowałam sobie zatłoczonymi ulicami rozglądając się na lewo i prawo, i nagle nastał ten moment. Muszę zacząć zbierać jakiś konkretny rodzaj pamiątek z podróży, muszę zacząć zbierać jakiś konkretny rodzaj pamiątek z podróży, muszę zacząć zbierać jakiś konkretny rodzaj pamiątek z podróży, myślałam sobie. I nic już nie było takie samo. Od tej chwili wchodziłam do każdego sklepu z pamiątkami, który był mi po drodze i nie po drodze. A może pocztówki? A może magnesy na lodówkę? A może kolorowe T-shirty z napisem, które miasto aktualnie się kocha?

U nas na rynku jest bardzo ładnie. Zamiast ratusza, mamy port i łodzie. Zamiast kamienic, drewniane domy, już dawno pozamieniane w bary i restauracje, zgodnie z europejskimi standardami. Latem rynek zapełnia się nami, którzy, czy to dzień czy noc, przechadzamy się w świetle Słońca, przejeżdżamy na rowerach, czasem przystajemy, kupujemy lody za trzy euro, jeśli tylko jest dzień...