Największe miasto Europy

Rovaniemi jako stolica Laponii prezentuje się raczej słabo. W centrum znajduje się wielka galeria handlowa. Nieco dalej druga i trzecia, połączona z kolejną tym samym budynkiem. Na drzwiach widnieją kolorowe wizerunki uśmiechniętego Santa Clausa. Niewielki plac w centrum jeszcze do niedawna nosił nazwę Sampo Square (nazwa wywodzi się z Kalevali, fińskiego eposu narodowego). W 2006 roku miejsce to zostało ochrzczone mianem Lordi Square dla upamiętnienia sukcesu fińskiej grupy muzycznej na konkursie Eurowizji (pamiętacie Hard Rock Hallelujah?). Lider zespołu pochodzi z Rovaniemi, a wszyscy muzycy są honorowymi obywatelami miasta. Jeszcze kilka miesięcy temu istniała tutaj restauracja „Lordi’s Rocktaurant”, ale teraz odnajduję tylko zabarykadowane drzwi bez żadnej informacji. Jest za to McDonald i kolorowe napisy przy wejściach do sklepów głoszące, że „Santa was here”.

Rovaniemi liczy blisko 60 tysięcy mieszkańców. Część z nich stanowią studenci University of Lapland. Tak jest, Laponia ma nawet swój własny uniwersytet! Ze wszystkich dobroci, jakie podsuwa mi miasto (centrum handlowe, centrum handlowe, centrum handlowe) zdecydowanie wybieram Kauppayhtiö (fin: spółka handlowa). To stara knajpa zapełniona rozmownymi Finami i retro rupieciami, z których każdy jest na sprzedaż (rupieć, nie Fin). Pogoda nie sprzyja spacerom po mieście, więc to tam spędzam większość czasu. Naprzeciwko mnie siedzi mój couchsurfingowy host Aksu, dookoła jego znajomi. Co chwilę przychodzi ktoś nowy i odchodzi ktoś stary. „Czy wiesz, że znajdujesz się w największym mieście Europy?” zagaduje mnie jeden. „Największym mieście czego?” – pytam z niedowierzaniem. Z pewnością musiałam coś źle zrozumieć.  „Największym mieście Europy. Pod względem powierzchni, które formalnie są w obszarze miejskim, Rovaniemi jest największe. To taki dżołk, ale prawdziwy. I napawa nas dumą.”

Nie dość więc, że znajduję się w największym mieście Europy, to jeszcze przecież tuż pod samym nosem Świętego Mikołaja. I chociaż każdy Fin przyzna, że prawdziwy Joulupukki (fin: Święty Mikołaj) mieszka na górze Korvatunturi*, to i tak wszyscy turyści zjeżdżają do wioski położonej 10 kilometrów na Północ od Rovaniemi. Nieposiadacze samochodu mogą tam dojechać  miejskim autobusem numer 8. Bilet w obydwie strony kosztuje 6 euro.

Po 20 minutach jazdy autobus do wioski Świętego Mikołaja dojeżdża do… wioski Świętego Mikołaja! Moim oczom ukazują się drewniane budynki, te same, które z zapartym tchem oglądałam w Internecie. Otwieram najbliższe drzwi i ląduję w sklepie. Z półek patrzą na mnie renifery, Muminki i Mikołaje, usadowione na talerzach, poduszkach, ręcznikach i nożach, wołające KUP MNIE! Nieco milsze wydają się być różnego rodzaju pamiątki związane z Samami – rodowitymi mieszkańcami Laponii. Z jednego sklepu przechodzę do kolejnego. Prawie kupuję rękawiczki z Małą Mi, ale jednak są zbyt niepraktyczne (18 euro za niepraktyczne rękawiczki? No way!). Za następnymi drzwiami kryje się dalszy sklep i w zasadzie mogłoby się to ciągnąć w nieskończoność. Nie wiedziałam, że Mikołaj ma swoją prywatną galerię handlową.

Przez plac znajdujący się w wiosce przebiega linia koła podbiegunowego. Za kilka euro można otrzymać certyfikat poświadczający przekroczenie granicy. Dobrze, że jeszcze nikt nie wpadł na to, żeby pobierać opłaty za samo przejście. Tuż za wyrysowaną białą linią czai się inny świat, w którym podczas lata Słońce nigdy nie zachodzi, a w zimie wręcz przeciwnie. Oto nadciąga historyczna chwila. Klękajcie narody, albowiem przekraczam linię koła podbiegunowego. Siup! I jestem po drugiej stronie. 

 

W centrum wioski widoczny jest budynek z wysoką wieżą, w którym urzęduje sam Santa (sam Satan – przepraszam, musiałam to wtrącić). W grudniu kolejki na prywatną audiencję ciągną się z pewnością aż po samo Rovaniemi. Pamiątkowe zdjęcie z Mikołajem kosztuje 25 euro.
Nieco z boku znajduje się poczta, w której elfy od rana do nocy segregują mikołajowe listy. Pracy jest naprawdę sporo. Tylko podczas minionych świąt Bożego Narodzenia Joulupukki otrzymał niemal 620 tysięcy listów z całego świata. Tablica na jednej ze ścian głosi, że największa ich ilość przychodzi od dzieci z Wielkiej Brytanii. Dalej kolejno z Włoch, z Rumunii, oraz z Polski. Mikołaj również bardzo chętnie pisze do dzieci. Za symboliczną opłatą 7 euro, ma się rozumieć. 

Wędruję od sklepu do sklepu i zastanawiam się, czy jest tu jeszcze coś ciekawego. Planowałam spędzić w wiosce Świętego Mikołaja cały dzień, a tymczasem po dwóch godzinach zaczynam się nudzić. Nie wiem czego oczekiwałam od tego miejsca. Im więcej o nim czytałam w Internecie, tym bardziej wydawało mi się ono wspaniałe. A tymczasem znudzone elfy segregują kolejne listy,  farma z reniferami jest zamknięta, a za kołem podbiegunowym pada deszcz.
Nic. Byle do grudnia.
Ho ho ho!

__________________________________________________