Santa Claus Village - prawdziwa historia

Tam, gdzie spod śniegu wyłania się linia koła podbiegunowego. Tam, skąd odjeżdża świąteczny pociąg Coca-coli. Tam ja ustawiam się w kolejce do biura PRAWDZIWEGO Świętego Mikołaja. Przede mną gnieździ się rój rozkrzyczanych Włochów. Za mną zniecierpliwiona rodzinka z Niemiec. Dalej Rosjanie i Azjaci. A jeszcze dalej... nie wiem, bo mój wzrok aż tak daleko nie sięga. Ludzi jest mnóstwo. W końcu mamy grudzień - miesiąc, w którym każdy przypomina sobie, ze Święty Mikołaj przecież istnieje.

Im bliżej drzwi, tym bardziej czuję, że ogarnia mnie stres. Mam wrażenie, że stoję w międzynarodowej kolejce do spowiedzi. A kiedy nadchodzi moja kolej...

- Dzień dobry! - wita mnie elf po polsku. - Jesteś gotowa?

- Nie wiem - mówię, po czym wchodzę do środka. Rozglądam się. Po prawej stronie na wielkim tronie (rym!) siedzi prawdziwy Święty Mikołaj.

- Hej! Siadaj! Skąd przybywasz? Co robisz w Finlandii?

Jestem trochę onieśmielona i kiedy odpowiadam na pytania, mam wrażenie, ze mówię same głupoty.

- Dobrze, dobrze - słyszę w odpowiedzi głos Mikołaja, który wydaje się być trochę znudzony. - A teraz popatrz się tam!

Dopiero teraz zauważam, ze tuż za wielkim statywem na przeciwko ukrywa się elf, który w tym samym momencie oślepia mnie blaskiem lampy. "Veri good!", mówi elf uśmiechając się sztucznie, niczym nawiedzony klown. Po paru sekundach pada następne zdjęcie. "Veeeeri goood!", słyszę po raz drugi.

- Dziękuję! - Mówi Święty Mikołaj.

- Ja też dziękuję. - Odpowiadam.

Wracam do miejsca, gdzie zostawiłam kurtkę i plecak, wzrokiem mijam się ze zniecierpliwionymi Niemcami.

Kiedy Santa Claus wypytuje niemieckie dzieci, czy były grzeczne, a nawiedzony elf po raz kolejny oślepia blaskiem lampy całe biuro, schodzę do sklepu, gdzie urzędują elfy. Tu mogę odebrać swoje zdjęcie. Oczywiście za drobną opłatą, najtańsza wersja kosztuje 25 euro. 

Nie jestem zawiedziona. Rozumiem, że praca Świętego Mikołaja do najłatwiejszych nie należy: całodniowe siedzenie na tronie w niewygodnym przebraniu, zadawanie w kółko tych samych pytań i wysłuchiwanie tych samych samych odpowiedzi. Nawiedzony elf-fotograf też z pewnością nie ma łatwo. Bez przerwy musi się sztucznie uśmiechać i do tego samego zachęcać ludzi, w przeciwnym razie wyjdą smutni na zdjęciu i jeszcze, nie daj Boże, nie zechcą go potem kupić. Zdjęcie na pewno będzie miłą pamiątką, ale niestety nie odczułam magii tego miejsca. Może niepotrzebnie się nastawiałam? Może jestem już "za duża"? A może po prostu od początku jej tam nie było? Kto wie...