Kiedyś uparcie szukałam pracy tu, tak właśnie tu w Oulu, moim ukochanym mieście na Północy. Głównie w przedszkolach i świetlicach anglo- i szwedzkojęzycznych. Jedno z przedszkoli zapadło mi w pamięć, bo nazywało się Tuulikello. Tuulikello, czy wiecie co to znaczy? Tuuli to wiatr, kello to na przykład dzwonek  (na przykład, bo ma też wiele innych znaczeń). Razem dają wspaniałe połączenie: tuulikello. Po angielsku wind chime, a po polsku, no tak, wietrzny kurant? Nie, nie, my na to raczej mówimy po prostu "dzwonki", bo na pewno nie "wietrzne dzwonki"? Poprawcie mnie, jeśli się mylę.

Wczoraj miałam dziwny dzień. Rano do mojego pokoju weszła trójka dzieci, a ja powiedziałam "spadajcie". Po polsku oczywiście.

Kto mnie zna, ten wie, że bardzo lubię dzieci, że dużo jestem w stanie dla nich zrobić i długo z nimi wytrzymać. Bo dzieci są fajne. Może nawet fajniejsze od dorosłych. 

Chodzą słuchy po Europie, że Finowie piją. Oczywiście, że piją, i to jak - mówię sobie i przy okazji wzruszam ramionami. A co, że niby Polacy nie piją? Włosi nie piją? Baskowie nie piją? Oczywiście, że piją. A i tak w pijackich rankingach przodują Czesi, a za nimi Estończycy. Nie chcę tu obalać mitów na temat mocy fińskiej wódki. Bo tak, alkohol jak to alkohol, dodaje odwagi. I tak, podczas długich, ciemnych zim ma się czasem ochotę zapić w przysłowiowego trupa. Tylko, że ja nie spotkałam tutaj ani jednego Fina, który specjalnie upijałby się tylko po to, aby zakryć swoją

Podobno w Polsce już od dawna i to na całego, świeci się, grzeje, burzy się i leje. Jak to w lecie. W Suomi lato w kalendarzu zaczyna się 1 czerwca. Ale na prawdziwą letnią pogodę musieliśmy jeszcze trochę poczekać.

A teraz? 21 stopni, Słońce w dzień, ludzie na plaży, zamki na piasku, Słońce w nocy... co? Już wschodzi, czy jeszcze zachodzi? Gorące lato z wiatrem wiejącym znad morza i chłodnymi, białymi nocami. Kto nie widział, niech sobie pomarzy. A nuż się spełni.

Pewnego dnia powiedziałam do moich dwóch kółek: "No dobra chłopaki. Znudziły mi się już plaże, lasy i drewniane domki. Znacie tu jakieś miejsca, gdzie jeszcze mnie z wami nie było?" Pojechaliśmy w stronę największego parku w centrum miasta. Park jest ogromny i naprawdę można się tam zgubić. "Byłam tam już sto razy", ziewnęłam zza kierownicy. "Cicho bądź. Jeszcze trochę", skarciło mnie przednie koło. W tym samym momencie minęliśmy tabliczkę z napisem Kesäteatteri. "To nazwa jakiejś uliczki?" pomyślałam sobie. Nigdy wcześniej tego nie zauważyłam, chociaż przejeżdżałam już tą drogą sto razy. "Jesteśmy na miejscu" usłyszałam po chwili. Na końcu drogi między drzewami

Podobno międzynarodowy, chociaż w Finlandii, kraju tak przyjaznym dzieciom, nic o nim nie słyszano. Ale ponieważ w Polsce tak ważne święto jest obchodzone hucznie, postanowiłam zainwestować w prezenty. Poniższe wieszaczki znalazłam na pchlim targu i od razu się w nich zakochałam.