Dziecko po fińsku

Raz po raz w życiu spotkałam się ze stwierdzeniem, że kraje północnej Europy to jeden wielki raj dla dzieci. Szwedzki świat Astrid Lindgren, duńskie klocki Lego i fińskie Muminki - osobiście nigdy nie miałam wątpliwości, które kraje świata można by było zaliczyć do dziecięcego królestwa. Aż pewnego dnia zaczęłam mieszkać w Finlandii i w końcu przekonałam się o tym na własne oczy.
Kiedy w pociągu na trasie z Helsinek do Oulu wybrałam się do toalety, pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam po naciśnięciu guzika otwierającego samootwierające się drzwi był nocnik. Spojrzałam w prawo i odetchnęłam z ulgą. Uff, jest toaleta. Dzieciaki nie opanowały jeszcze całkowicie tego kraju. Raz po raz przekonuję się jednak, że są ku temu na dobrej drodze.

 

Pamiętam mój pierwszy dzień w drewnianym domu, kiedy stałam się kolejną au pair dla trójki takich lapset (kto się jeszcze nie domyślił, że lapset to po fińsku "dzieci", ten gapa). Sześciolatek nie odezwał się do mnie ani słowem, bo walczył z potworami. Dziewięciolatek nie podał mi ręki na przywitanie, aż chciałoby się napisać, że patrzył na mnie z obrzydzeniem czy coś, ale nie, on nawet na mnie nie patrzył. Trzylatka, rozebrała się do naga i skacząc na fotelu śpiewała Teletubisie na cały drewniany dom. Po chwili zagłuszył ją Hevisaurus, fiński zespół blackmetalowy dla dzieci. Dziękuję, więcej mi nie było trzeba. Oto wylądowałam w domu, w którym twardą ręką rządzą lapset.